Ergens oktober 2015 zak ik met, intussen teammaker, Peter Destoop af naar Voeren om de Beartrail te lopen. Tijdens ons gekeuvel valt het begrip MIUT al een paar keer, maar schenk er nog niet teveel aandacht aan, want wil het gezinnetje niet teveel belasten met mijn trailrun-escapades. Na de beartrail geraak ik in gesprek met Donald Zutterman, Het enthousiasme waarmee deze kleine man Madeira verkoopt is ongezien aanstekelijk. Niet wetend waar hij het allemaal over heeft (Porto Moniz, Curral das Freiras, een picaatje voor een paar eurotjes + een gazette,.................., finish in Machico) blijf ik zeer aandachtig luisteren. 's Avonds leg ik het voor aan Leen en die was meteen te vinden voor nog een buitenlands tripke aangezien we volgend jaar vasthangen aan de schoolvakanties :( Kleine jongens worden groot!!
17/04/2016
De dag is daar. Iets langer dan normaal verlaten we Belgie door de verstevigde burcht van Zaventem. De vlucht op zich loopt wel goed, wat met bengels van 2 en 5 geen vanzelfsprekendheid is. Enkel de landing had op zijn zachtst gezegd iets beter kunnen verlopen. Bob zijn maagje kon het allemaal even niet meer aan. Ik probeerde mijn kleine man de bedoeling van dat papieren zakje uit te leggen, maar tevergeefs - de kuisdienst heeft zijn werk gehad!!!! Denk dat Bob ergens voelde dat Jetair ons achteraf nog ging kloten!! Well done my boy!!
Eens aangekomen bij onze B&B hebben we werkelijk een fantastische week beleefd. Het imposante landschap kan zo uit een Lord of the Rings-movie komen. Madeira grijpt je en laat je niet meer los. Het weer had beter gekunnen, maar dat komt nu eenmaal niet op bestelling. Crowded House heeft er een liedje over geschreven: Four seasons in one day! En zo was het helemaal. Smeltende sneeuw op de hoogste toppen, bakken aan het zwembad, een dag van onophoudelijke stortbuien, we've seen it all.
17/04/2016
De dag is daar. Iets langer dan normaal verlaten we Belgie door de verstevigde burcht van Zaventem. De vlucht op zich loopt wel goed, wat met bengels van 2 en 5 geen vanzelfsprekendheid is. Enkel de landing had op zijn zachtst gezegd iets beter kunnen verlopen. Bob zijn maagje kon het allemaal even niet meer aan. Ik probeerde mijn kleine man de bedoeling van dat papieren zakje uit te leggen, maar tevergeefs - de kuisdienst heeft zijn werk gehad!!!! Denk dat Bob ergens voelde dat Jetair ons achteraf nog ging kloten!! Well done my boy!!
Eens aangekomen bij onze B&B hebben we werkelijk een fantastische week beleefd. Het imposante landschap kan zo uit een Lord of the Rings-movie komen. Madeira grijpt je en laat je niet meer los. Het weer had beter gekunnen, maar dat komt nu eenmaal niet op bestelling. Crowded House heeft er een liedje over geschreven: Four seasons in one day! En zo was het helemaal. Smeltende sneeuw op de hoogste toppen, bakken aan het zwembad, een dag van onophoudelijke stortbuien, we've seen it all.
Na 3 dagen Sao Vicente verhuizen we naar de Pestana Miramar in Funchal. Goede vriend en collega Kevin vervolledigt maandagavond team Rottiers. Wat Donald en zijn Detje allemaal voor ons gedaan hebben hou je niet voor mogelijk. Een fantastisch apart-hotel tegen een zeer laag tarief, ELKE morgend ovenverse pistolekes (aan de deur gebracht!!), rantsoen voor een ganse week. Cola, Fanta, water, charcuterie, spek, eieren, ontbijtgranen, massa's fruit, ....! Alle hotels van de Pestana-group waren ter onze beschikking: zwembaden, fitness, sauna, jacuzzi, poolruimte,..., niets mocht ons tekort komen. Heb het al slechter getroffen. Duizend maal dank Donald & Detje!!!!
Pas vanaf donderdag verleg ik stillekesaan de focus naar de race. Alles gaat er veel gemoedelijker aan toe in tegenstelling tot de franse wedstrijden. Geen lange wachtrijen, geen strenge controles - op een half uurtje was alles geklaard.
Belangrijkste gespreksonderwerp en zorgpunt was het weer. Donderdagochtend zijn de hemelsluizen open gegaan - HARD! Onophoudelijk is het blijven gieten waardoor alle wegen en paden hervormd werden tot stroompjes! Ongezien - zelf voor de locals.
De forecast voor de race was overwegend droog, maar op de briefing werd ons heel duidelijk gemaakt dat voornamelijk de eerste 30k er spekglad en gevaarlijk bij lagen. We waren gewaarschuwd.
Laatste dag volledig in teken van rust en carbs stapelen. Net als vorig jaar Gran Canaria kan ik nu ook de slaap niet vatten 's middags. Is het de onderliggende wedstrijdspanning? Misschien, maar ik kan nu eenmaal mijn geest niet verplichten om te slapen! Zeker een werkpunt, want nu ben ik al 16 uur wakker en ik moet nog aan mijn 'tochtje' beginnen.
Belangrijkste gespreksonderwerp en zorgpunt was het weer. Donderdagochtend zijn de hemelsluizen open gegaan - HARD! Onophoudelijk is het blijven gieten waardoor alle wegen en paden hervormd werden tot stroompjes! Ongezien - zelf voor de locals.
De forecast voor de race was overwegend droog, maar op de briefing werd ons heel duidelijk gemaakt dat voornamelijk de eerste 30k er spekglad en gevaarlijk bij lagen. We waren gewaarschuwd.
Laatste dag volledig in teken van rust en carbs stapelen. Net als vorig jaar Gran Canaria kan ik nu ook de slaap niet vatten 's middags. Is het de onderliggende wedstrijdspanning? Misschien, maar ik kan nu eenmaal mijn geest niet verplichten om te slapen! Zeker een werkpunt, want nu ben ik al 16 uur wakker en ik moet nog aan mijn 'tochtje' beginnen.
Tegen 22:00 zakken Kev en ik af naar de start in Porto Moniz. Waar het vorig jaar in Agaete (start GranCanaria) nog berekoud was, was het nu een zeer aangenaam temperatuurtje. Een kwartiertje voor tijd stellen Peter, Luc, Donald en mezelf ons ergens halverwege in het startvak en het aftellen kon beginnen.
00:00 The hour is there. Onder luid gejuich en knalharde beats worden we losgelaten de nacht in. See you in Machico hoor ik de speaker nog zeggen :)
Van een opwarmstrook is er geen sprake. Direct krijgen we hellingsgraden voorgeschoteld die op mijn loopband NIET terug te vinden zijn. Quadriceps moeten direct vol aan de bak. Ben nog steeds geen fan van het nachtlopen, maar de sliert rode lampjes voor je en witte lampjes achter je zijn fantastisch om te zien.
Tussen de 500 en de 800m hangt er een dik grijs wolkenpak waar het minder aangenaam doorkomen is. Best frisjes, nat, veel modder, massa's trappen! Eenmaal boven de wolken een heel ander verhaal: open hemel, duizenden sterren, aangename temperaturen en vooral droog!! Kom ongeveer samen met Peter boven op CP1 - Fanal - een kleine 1500Hm+ op 16.3k zijn al cijfers die kunnen tellen.
Tijdens de eerste lange downhill merk ik al vrij snel dat de bovenbenen toch niet zo super aanvoelen. Heb heel veel proberen te trainen op hoogtemeters (loopband), maar heb nu héél hard beseft dat de laagtemeters even belangrijk zijn. De droge stukken gaan nog zeer vlotjes, maar als we terug in het wolkenpak komen is het 200% focussen om niet op je bek te gaan! En dat hakt er op in - believe me!! Kom zonder kleerscheuren beneden, vul mijn drinkbussen, verwijder de steentjes uit mijn schoenen (volgende keer toch maar gaiters aandoen!) en maak me klaar voor de klepper richting Estanquinhos! Vergelijkbaar met de vorige, maar een stukske langer (1306 Hm+ op 8.5k Pfff!) Halverwege de klim komt Peter me terug voorbijgesneld die wat tijd verloren was voor een sanitaire stop. Man, wat oogde hij sterk. Het klimmen gaat ook bij mij nog heel solide, en kom zonder al teveel problemen boven op CP3.
Lange afdaling richting Rosario. Ik geraak in gesprek met een locale loper die me op een gegeven moment vertelt dat we bezig waren aan een stuk van 987 trappen. Je moet je inbeelden: modderpoel - ronde houten balk - modderpoel - ronde houten balk! Hierbij even vermelden dat de balken spek, spek, spekglad waren! 1 kwart sec onoplettendheid en daar lag ik - HARD!! Ik schoof uit op één van de balken en ga met mijn middenrug op de balk erboven! Na een kwartiertje trok de felste pijn wel weg, maar de schokken van de downs opvangen kon mijn rug niet meer. Terug schakelen dan maar en ik hobbel verder naar CP4 Rosario waar de MIUT echt kan beginnen en waar we eindelijk wat kunnen gaan genieten van het prachtige landschap.
Van een opwarmstrook is er geen sprake. Direct krijgen we hellingsgraden voorgeschoteld die op mijn loopband NIET terug te vinden zijn. Quadriceps moeten direct vol aan de bak. Ben nog steeds geen fan van het nachtlopen, maar de sliert rode lampjes voor je en witte lampjes achter je zijn fantastisch om te zien.
Tussen de 500 en de 800m hangt er een dik grijs wolkenpak waar het minder aangenaam doorkomen is. Best frisjes, nat, veel modder, massa's trappen! Eenmaal boven de wolken een heel ander verhaal: open hemel, duizenden sterren, aangename temperaturen en vooral droog!! Kom ongeveer samen met Peter boven op CP1 - Fanal - een kleine 1500Hm+ op 16.3k zijn al cijfers die kunnen tellen.
Tijdens de eerste lange downhill merk ik al vrij snel dat de bovenbenen toch niet zo super aanvoelen. Heb heel veel proberen te trainen op hoogtemeters (loopband), maar heb nu héél hard beseft dat de laagtemeters even belangrijk zijn. De droge stukken gaan nog zeer vlotjes, maar als we terug in het wolkenpak komen is het 200% focussen om niet op je bek te gaan! En dat hakt er op in - believe me!! Kom zonder kleerscheuren beneden, vul mijn drinkbussen, verwijder de steentjes uit mijn schoenen (volgende keer toch maar gaiters aandoen!) en maak me klaar voor de klepper richting Estanquinhos! Vergelijkbaar met de vorige, maar een stukske langer (1306 Hm+ op 8.5k Pfff!) Halverwege de klim komt Peter me terug voorbijgesneld die wat tijd verloren was voor een sanitaire stop. Man, wat oogde hij sterk. Het klimmen gaat ook bij mij nog heel solide, en kom zonder al teveel problemen boven op CP3.
Lange afdaling richting Rosario. Ik geraak in gesprek met een locale loper die me op een gegeven moment vertelt dat we bezig waren aan een stuk van 987 trappen. Je moet je inbeelden: modderpoel - ronde houten balk - modderpoel - ronde houten balk! Hierbij even vermelden dat de balken spek, spek, spekglad waren! 1 kwart sec onoplettendheid en daar lag ik - HARD!! Ik schoof uit op één van de balken en ga met mijn middenrug op de balk erboven! Na een kwartiertje trok de felste pijn wel weg, maar de schokken van de downs opvangen kon mijn rug niet meer. Terug schakelen dan maar en ik hobbel verder naar CP4 Rosario waar de MIUT echt kan beginnen en waar we eindelijk wat kunnen gaan genieten van het prachtige landschap.
De volgende 2 klimmen richting Nun's Valley - Curral das Freiras - gaan al bij al nog redelijk. Niet echt snel, maar aanvaardbaar gezien het parcours en de hellingsgraden. Al vrij snel komen de Ultramannen- en vrouwen van de 85k me voorbijgesneld tegen duizelingwekkende snelheden. Uiteraard heel normaal, maar onbewust stoort het me toch dat ik met regelmaat van de klok gepasseerd word. Als het nog allemaal goed zit in je bovenkamer, schud je dat zonder problemen van je af, maar ik voel dat ik het zwaar krijg. Fysiek worden de benen zwaarder en zwaarder, het wordt warmer en warmer en er sluipen negatieve gedachten in het hoofd. Op CP5 - Encumeada - lukt het me nog om wat krachten op te doen. Niet dat ik grote honger heb, maar een soepke en een paar choco-bokes speel ik nog vrolijk binnen.
Het was tijdens de afdaling naar Curral das Freiras dat er wat gekraakt is. Lopen ging niet meer, het lichaam - vooral rug en bovenbenen - wil niet meer. Trappen op ok, maar trappen af (regelmatig van een halve meter) waren hel. Temperatuur ging nog de hoogte in en ik voelde mijn maag verkrampen zoals tijdens de TDS. De afdaling leek wel uren te duren en besluit om bij de grote stop ruim de tijd te pakken.
Het was tijdens de afdaling naar Curral das Freiras dat er wat gekraakt is. Lopen ging niet meer, het lichaam - vooral rug en bovenbenen - wil niet meer. Trappen op ok, maar trappen af (regelmatig van een halve meter) waren hel. Temperatuur ging nog de hoogte in en ik voelde mijn maag verkrampen zoals tijdens de TDS. De afdaling leek wel uren te duren en besluit om bij de grote stop ruim de tijd te pakken.
Heidi Degheselle zag ik nog heel haastig en competitief binnen komen en binnen de paar minuten terug vertrekken. Dat zag er nog heel goed uit. Aan Spartathlon-legende Luc De Jaeger vroeg ik ook of alles nog ok was. Hij deed teken dat ook hij het zwaar had, maar al wie Luc een klein beetje kent, weet wat die man in zijn mars heeft en hoe diep hij kan gaan! Nog nooit een DNF, en daar zal de MIUT geen verandering in brengen!
Na een kwartiertje benen omhoog, een paar rugoefeningen en toch nog 2 bokes Nutella verlaat ik Curral. Net buiten kom ik Luc's vrouw nog tegen die naar boven wijst, naar de Pico Ruivo! Daar moet je naartoe vriend! Oh great, dat was echt het duwtje dat ik nodig had :) :) :)
Ik besluit mezelf niet verder te kwellen met een bepaalde tijd en stap over op het TDS plan: zolang ik een buffer heb voor de cut-off time blijf ik gaan. 1862m, daar moeten we heen. Het terrein word ruwer, ruiger, nog meer trappen, maar ik slaag erin hemeltergend traag de chalet aan Pico Ruivo te bereiken. In de chalet tref ik een zetel aan die uitdagend mijn naam roept. Ik hap toe, plof erin en sluit voor een kwartier de ogen. Ben al 32 uur wakker en heb het gewoon effe nodig. Dit wordt een deel van het strijdplan - tot de finish!!
Wat nu volgt is werkelijk het meest indrukwekkende stukje natuur dat ik ooit van mijn leven gezien heb! 5.5k tss de Pico Ruivo en Pico Areeiro waar team Rottiers me staat op te wachten (al efkes!!) Trappen uitgehouwen uit de rotsen, ladderkes, redelijk diepe afgronden, overhellende rotsen, grotten en tunnels!! MACHTIG!! Spijtig dat ik iets te ver weg was om er echt van te genieten! Filip Top komt me hier voorbij en pompt me nog vol goede moed - het deed goed om een bekend gezicht te zien.
Na een kwartiertje benen omhoog, een paar rugoefeningen en toch nog 2 bokes Nutella verlaat ik Curral. Net buiten kom ik Luc's vrouw nog tegen die naar boven wijst, naar de Pico Ruivo! Daar moet je naartoe vriend! Oh great, dat was echt het duwtje dat ik nodig had :) :) :)
Ik besluit mezelf niet verder te kwellen met een bepaalde tijd en stap over op het TDS plan: zolang ik een buffer heb voor de cut-off time blijf ik gaan. 1862m, daar moeten we heen. Het terrein word ruwer, ruiger, nog meer trappen, maar ik slaag erin hemeltergend traag de chalet aan Pico Ruivo te bereiken. In de chalet tref ik een zetel aan die uitdagend mijn naam roept. Ik hap toe, plof erin en sluit voor een kwartier de ogen. Ben al 32 uur wakker en heb het gewoon effe nodig. Dit wordt een deel van het strijdplan - tot de finish!!
Wat nu volgt is werkelijk het meest indrukwekkende stukje natuur dat ik ooit van mijn leven gezien heb! 5.5k tss de Pico Ruivo en Pico Areeiro waar team Rottiers me staat op te wachten (al efkes!!) Trappen uitgehouwen uit de rotsen, ladderkes, redelijk diepe afgronden, overhellende rotsen, grotten en tunnels!! MACHTIG!! Spijtig dat ik iets te ver weg was om er echt van te genieten! Filip Top komt me hier voorbij en pompt me nog vol goede moed - het deed goed om een bekend gezicht te zien.
Hoe lang ik erover gedaan heb, die 5.5k weet ik niet! Het leek wel forever, maar ik was zeer blij mijn gabbers, mijn vrouwke en Kev te zien. Was alleen een beetje veel te moe om het te laten zien! Ik leg me ook hier een kwartiertje neer in de schaduw, terwijl Bob alleen maar wou spelen met papa!! Ik zag er blijkbaar niet zo geweldig meer uit.
Zoek de 5 verschillen tss bovenstaande foto's van de Pico Areeiro :) :) :)
Na mijn powernapke voel ik me echt shit. Lichaam en geest zijn doodop en tot overmaat van ramp begeeft nu de maag het helemaal. Niet teveel details, maar alles moet eruit en ik weet van de TDS dat dit is tot het einde. Elke slimme mens houd het hier voor bekeken. Ik had meer redenen om te stoppen dan om door te gaan. En toch kan ik die handdoek niet gooien. Ik had nog tijd. Geniet ik ervan - verre van! Gaat de hel nog erger worden - waarschijnlijk wel! Ga ik finishen - ja verdomme!!
Helemaal leeg en met uitgewrongen maag neem ik afscheid van mijn dierbaren en vervolg mijn route. Kev gaat Leen en de kids afzetten in Funchal en zal vanaf nu elke CP me bijstaan.
Vanaf hier wordt het allemaal wat blurry in mijn hoofd. Samen met het daglicht gaat mijn lampke stillekes mee uit en ik schakel over op auto-piloot. Stoempen stoempen stoempen, CP, effe oogjes toe, wake-up call Kev en terug en route! Nog een paar keer geprobeerd iets te nemen (Motilium, water, cola zonder gas) maar tevergeefs. Sneller eruit dan erin!
Na 29 uur zwoegen in de mooiste hel op aarde bereik ik leger dan leeg de finish in Machico!! En toch kan een ultraloper het niet laten om de laatste 100m nog te lopen als er wat volk staat!!
Was het een goede race - helemaal niet! Was het slim en gezond om door te doen - mss niet!! Ben ik trots op mijn finishervest - HELL YEAH! And that's what counts!!!!!
Na mijn powernapke voel ik me echt shit. Lichaam en geest zijn doodop en tot overmaat van ramp begeeft nu de maag het helemaal. Niet teveel details, maar alles moet eruit en ik weet van de TDS dat dit is tot het einde. Elke slimme mens houd het hier voor bekeken. Ik had meer redenen om te stoppen dan om door te gaan. En toch kan ik die handdoek niet gooien. Ik had nog tijd. Geniet ik ervan - verre van! Gaat de hel nog erger worden - waarschijnlijk wel! Ga ik finishen - ja verdomme!!
Helemaal leeg en met uitgewrongen maag neem ik afscheid van mijn dierbaren en vervolg mijn route. Kev gaat Leen en de kids afzetten in Funchal en zal vanaf nu elke CP me bijstaan.
Vanaf hier wordt het allemaal wat blurry in mijn hoofd. Samen met het daglicht gaat mijn lampke stillekes mee uit en ik schakel over op auto-piloot. Stoempen stoempen stoempen, CP, effe oogjes toe, wake-up call Kev en terug en route! Nog een paar keer geprobeerd iets te nemen (Motilium, water, cola zonder gas) maar tevergeefs. Sneller eruit dan erin!
Na 29 uur zwoegen in de mooiste hel op aarde bereik ik leger dan leeg de finish in Machico!! En toch kan een ultraloper het niet laten om de laatste 100m nog te lopen als er wat volk staat!!
Was het een goede race - helemaal niet! Was het slim en gezond om door te doen - mss niet!! Ben ik trots op mijn finishervest - HELL YEAH! And that's what counts!!!!!
Conclusie
Madeira is een ongezien prachtig, grillig eiland en de MIUT is een must do voor elke trailrunner!
Mijn belangrijkste lessen:
- laagtemeters MOETEN getraind worden
- maagprobleem MOET opgelost worden - toch eens aankaarten bij een dokter en NOOIT
meer vertrekken zonder Motilium Instant
- toch zien dat ik meer en vaster kan slapen alvorens op middernacht te vertrekken. Nu ben
ik 45 uur wakker geweest met slechts enkele powernapkes!
Madeira is een ongezien prachtig, grillig eiland en de MIUT is een must do voor elke trailrunner!
Mijn belangrijkste lessen:
- laagtemeters MOETEN getraind worden
- maagprobleem MOET opgelost worden - toch eens aankaarten bij een dokter en NOOIT
meer vertrekken zonder Motilium Instant
- toch zien dat ik meer en vaster kan slapen alvorens op middernacht te vertrekken. Nu ben
ik 45 uur wakker geweest met slechts enkele powernapkes!
Proficiat aan alle belgen die hier hebben deelgenomen en de finish hebben gehaald. Vind het alleen supperrot voor Donald die wegens mechanische problemen (koplampjes) en een helpende hand 10min te laat was op CP1 en onherroepelijk werd gediskwalificeerd! Hij bleef doorgaan en was op Pico Ruivo terug ruim voor op cut-off, maar de organisatie was bikkelhard! DONALD, REVENGE WILL BE YOURS!!!
Enkele stats:
Winnaar mannen: ZACH MILLER - 13:50!!!!!!!!!! BEEST
https://www.youtube.com/watch?v=gQI756n53e8
Winnaar dames: CAROLINE CHAVEROT - 15:00!!!! TE GEK VOOR WOORDEN
Eerste belg: 63ste plek - 19:28! Zotte prestatie maar is heel diep moeten gaan.
http://www.trailrunner.be/nl/Home
Peter Destoop: 121ste: 21:52 - Heel straf, ideale race gelopen!
Luc De Jaeger 192ste: 24:27 - Tevens 3de in de cat M55
Enkele stats:
Winnaar mannen: ZACH MILLER - 13:50!!!!!!!!!! BEEST
https://www.youtube.com/watch?v=gQI756n53e8
Winnaar dames: CAROLINE CHAVEROT - 15:00!!!! TE GEK VOOR WOORDEN
Eerste belg: 63ste plek - 19:28! Zotte prestatie maar is heel diep moeten gaan.
http://www.trailrunner.be/nl/Home
Peter Destoop: 121ste: 21:52 - Heel straf, ideale race gelopen!
Luc De Jaeger 192ste: 24:27 - Tevens 3de in de cat M55
Wat Luc hier weer neerzet is van ongekende klasse!! Ik zie geen andere asfaltloper het hem nadoen. De eeuwig lachende koning van het indelen. Ijzeren doorzettingsvermogen. Geen DNF te bespeuren op zijn lange palmares! Als je er 10 haalt in Griekenland mag er van mij een standbeeld van je naast Leonidas!! Je bent een voorbeeld en een inspiratie!!
Ook op de 85k is er ijzersterk gepresteerd.
Heidi Degheselle 146ste - 18:22
Filip Top 207de - 21:10
En als laatste van de bende niet te vergeten onze Louis Hufkens die hier effe als 60-plusser zijn 220ste (u leest het goed!!) marathon rond!!
Louis Hufkens 510de 10:02
Micha en Els Havreluk-Annegarn samen over de finish na een slopende marathon in 09:46
Els kaapt trouwens de zilveren plak weg in de F60. Niks dan respect!!
Voila, ik sluit af met een groepsfotoke vanop Donalds terras.
Next blog: Grand Raid des Pyrenées
Ook op de 85k is er ijzersterk gepresteerd.
Heidi Degheselle 146ste - 18:22
Filip Top 207de - 21:10
En als laatste van de bende niet te vergeten onze Louis Hufkens die hier effe als 60-plusser zijn 220ste (u leest het goed!!) marathon rond!!
Louis Hufkens 510de 10:02
Micha en Els Havreluk-Annegarn samen over de finish na een slopende marathon in 09:46
Els kaapt trouwens de zilveren plak weg in de F60. Niks dan respect!!
Voila, ik sluit af met een groepsfotoke vanop Donalds terras.
Next blog: Grand Raid des Pyrenées