Vorig jaar maart 2016 was ik één van die vele dotwatchers die heel het weekend met ongeziene bewondering de helden van de eerste editie aan het volgen was. Met speciale aandacht dan voor goede vriend Olivier Kronal die toen in verschrikkelijke omstandigheden de handdoek heeft moeten gooien op 200k! Tijdsdruk, falende gps, in de vrieskou moeten overschakelen op kaartlezen na al meer dan 60 uur zonder slaap, direct onderkoeling en BAM over en uit! Erg zuur! Maar het is wel deze kerel die me overhaald heeft me in te schrijven voor editie 2017 met lyrische verhalen over dit unieke evenement. Dus toch met een klein hartje me ingeschreven voor dit monster. Het meeste dat ik tot dan gelopen had was de127k - 8500Hm van Gran Canaria, wat ook best wel een klepper is, maar toch nog een andere categorie dan de Legends!
Voorbereiding
Na de loodzware MIUT in Madeira in april #aanrader en de GRP (DNF door hitte!) gaat alle focus naar de Legends. Werkelijk alles heb ik gelezen van editie 2016 en wou niets aan het toeval over laten. Races als dit moet je met respect behandelen om misschien een kans te maken de finish te halen.
Ruwe planning was om toch een weekendje of 4 zoveel mogelijk te gaan verkennen om een idee te krijgen wat we voorgeschoteld gingen krijgen en vooral om te leren werken met de GPS. Had al heel snel door dat het weer van cruciaal belang gaat zijn tussen finishen of niet. Ergens begin januari de eerste etappe 's nachts gaan verkennen met Eddy Van Endert en Mario Ollevier. Van Achouffe naar Hotton in een ongezien pak sneeuw. Het vertrouwen dat ik had opgebouwd na de 100 miles for life heeft hier toch al een serieuze pets gekregen. Na 35k zijn we zo goed als leeg toegekomen in La Roche en over de baan verder gelopen naar Hotton. Als het zo zou zijn tijdens de Legends, dan haal ik het simpelweg niet.
Voorbereiding
Na de loodzware MIUT in Madeira in april #aanrader en de GRP (DNF door hitte!) gaat alle focus naar de Legends. Werkelijk alles heb ik gelezen van editie 2016 en wou niets aan het toeval over laten. Races als dit moet je met respect behandelen om misschien een kans te maken de finish te halen.
Ruwe planning was om toch een weekendje of 4 zoveel mogelijk te gaan verkennen om een idee te krijgen wat we voorgeschoteld gingen krijgen en vooral om te leren werken met de GPS. Had al heel snel door dat het weer van cruciaal belang gaat zijn tussen finishen of niet. Ergens begin januari de eerste etappe 's nachts gaan verkennen met Eddy Van Endert en Mario Ollevier. Van Achouffe naar Hotton in een ongezien pak sneeuw. Het vertrouwen dat ik had opgebouwd na de 100 miles for life heeft hier toch al een serieuze pets gekregen. Na 35k zijn we zo goed als leeg toegekomen in La Roche en over de baan verder gelopen naar Hotton. Als het zo zou zijn tijdens de Legends, dan haal ik het simpelweg niet.
De drie andere trainingsweekends waren de omstandigheden toch iets beter en heb ik toch de nodige km's, hoogtemeters en vooral parcourskennis opgedaan. 3/4 van de Legends zat in mijn hoofd en dat stelde me toch een beetje gerust. Grootste zorgpunt was mijn knie die al sinds OSO (Olne-Spa-Olne 69k) aan het zeuren was. Niet trainen vond ik geen optie, ze kapot lopen ook niet, dus maar heeeel veeel slakkenkilometertjes gemaakt. Laatste 2 weken voor D-day niets meer gedaan en hopen maar dat dit voldoende was om het monster te gaan temmen!
Achouffe 3 maart 2017
Nu ben ik van nature een nerveus persoon, maar de laatste dagen swingt het echt de pan uit. Twijfels, stress bij het inpakken, checken, dubbelchecken, strijdplan maken, to do list voor op de checkpoints, veel carbo's en supplementen naar binnen spelen! Kortom, het mocht gaan beginnen voor ik een maagzweer kreeg!
Rond 14:00 zak ik af naar Mechelen om van daar samen met Fun Adventure teammakker Olivier Kronal verder te rijden naar de start in Achouffe. We zijn allebei best wel zenuwachtig en overlopen ons strijdplan - we gaan zo lang mogelijk samen blijven, maar weten allebei heel goed dat dat in mega-ultras als dit geen sinecure is (wat ook snel zal blijken).
Aangekomen aan de start word ik nog nerveuzer. Benny Keuppens, ons 3de Fun Adventure lid is er ook al en oogt ontspannen. Hij heeft deze klepper vorig jaar al tot een goed einde gebracht in werkelijk verschrikkelijke omstandigheden. En uiteraard worden we van begin tot eind bijgestaan bompa coach Luc en zijn fantastisch vrouwtje Katia.
Na de controle van het verplichte materiaal en de medische checkup word ik toch een stukje rustiger en ben ik er klaar voor. Bloeddruk en hartslag waren way too high voor een ultrasporter maar daar kan de spanning wel voor iets tss zitten! Na 1 choufke en afscheid van familie en vrienden wordt om klokslag 18:00 de start gegeven en duiken we de nacht in. 1 gedachte zou gans de race centraal staan en me bijstaan de finish te halen: ZOLANG IK NIET WORD AANGEVALLEN DOOR EEN BEER BLIJF IK DOORGAAN! Wie niet weet waar ik naar verwijs moet maar even naar The Revenant kijken!!
Achouffe 3 maart 2017
Nu ben ik van nature een nerveus persoon, maar de laatste dagen swingt het echt de pan uit. Twijfels, stress bij het inpakken, checken, dubbelchecken, strijdplan maken, to do list voor op de checkpoints, veel carbo's en supplementen naar binnen spelen! Kortom, het mocht gaan beginnen voor ik een maagzweer kreeg!
Rond 14:00 zak ik af naar Mechelen om van daar samen met Fun Adventure teammakker Olivier Kronal verder te rijden naar de start in Achouffe. We zijn allebei best wel zenuwachtig en overlopen ons strijdplan - we gaan zo lang mogelijk samen blijven, maar weten allebei heel goed dat dat in mega-ultras als dit geen sinecure is (wat ook snel zal blijken).
Aangekomen aan de start word ik nog nerveuzer. Benny Keuppens, ons 3de Fun Adventure lid is er ook al en oogt ontspannen. Hij heeft deze klepper vorig jaar al tot een goed einde gebracht in werkelijk verschrikkelijke omstandigheden. En uiteraard worden we van begin tot eind bijgestaan bompa coach Luc en zijn fantastisch vrouwtje Katia.
Na de controle van het verplichte materiaal en de medische checkup word ik toch een stukje rustiger en ben ik er klaar voor. Bloeddruk en hartslag waren way too high voor een ultrasporter maar daar kan de spanning wel voor iets tss zitten! Na 1 choufke en afscheid van familie en vrienden wordt om klokslag 18:00 de start gegeven en duiken we de nacht in. 1 gedachte zou gans de race centraal staan en me bijstaan de finish te halen: ZOLANG IK NIET WORD AANGEVALLEN DOOR EEN BEER BLIJF IK DOORGAAN! Wie niet weet waar ik naar verwijs moet maar even naar The Revenant kijken!!
Etappe 1: Achouffe-Hotton 63k
De ervaring heeft me intussen geleerd niet meer naar anderen te kijken en vooral mijn eigen race te lopen. Bij kleinere ultra's kan je cruciale fouten nog wel weg werken en kapot de finish halen. Hier niet, blaas je je op, dan is het over, dus doseren vanaf de eerste meter is voor mij de boodschap. Ik vind het trouwens ook niet plezant om ingehaald te worden, dus start liever wat achteraan. Hier loopt dus ons plan om samen te lopen al direct verkeerd. Ik stond bij mijn gezinnetje en Oli een beetje verder. Start wordt gegeven, direct een kloof van 200m die ik niet in sprint wil overbruggen en we zullen elkaar voor een tijdje niet meer terug zien. In het begin worden er nooit vaste groepjes gemaakt (buiten dan het onafscheidelijk duo Pascal en Theo) en ik loop even met Rinus, Pascal, Theo en ook een heel stukje met het nederlandse legioen Maarten, Chris, Francois. Iedereen voelt zich kiplekker en de kilometertjes tikken vlotjes weg. Rond km 20 kom ik Oli terug tegen die dan al wat problemen heeft met zijn suikerwaarden. Oli is diabeet type 1 (weliswaar heel ervaren met dit soort ondernemingen) en moet dus nog veel meer dan een ander rekening houden met allerlei factoren. We besluiten samen voort te hobbelen. Gaat goed voor een tijdje, maar het gaat wat moeizamer bij Oli en het heeft totaal geen zin om zo vroeg in de race je stuk te lopen op een ander zijn tempo. We worden bijgehaald door Chris Van Beem en Jozef De Cock, en Oli zegt dat ik bij die mannen moet aanpikken. Ik laat hem niet graag achter, maar we weten dat dat het beste is op dat moment. Je vindt altijd wel nieuwe looppartners. Chris spelen we even later kwijt na een sanitaire stop en zo leer ik dus Jozef kennen. Een fantastische papa van 2 schattige dochtertjes die ook niet aan zijn proefstuk toe is op ultragebied (3x UTMB staat al mooi op je palmares niet?) Het enige wat hem wat zorgen baart is mss de voorbereiding. Hij had zich pas 3 weken op voorhand ingeschreven voor de Legends. Het klikte meteen, onze tempo's kwamen perfect overeen. We wisten beiden vanbinnen wel dat dit voor een tijdje ging zijn.
In La Roche (35k) kunnen we voor de eerste keer wat bijtanken en worden we vooruitgestuwd door Luc en Katia.
Tegen het volgend stuk La Roche-Hotton keek ik wat tegenop, maar het gaat stukken vlotter dan 2 weken geleden. We komen in een relatief grote groep terecht met oa Paula Ijzerman (winnares van editie 2016), Sarah Johnson, Alexandre Oristil en Robin Deroeck. Ik wist dat er hier een paar lange stukken bij waren waar er eigenlijk geen pad te bekennen was. Maar denk niet dat we meer dan een paar honderd meter verkeerd zijn gelopen. En als er dan eens iemand verkeerd liep, werd die snel terug gefloten. Het weer was goed, moraal zat goed en we bereiken vlotjes Hotton. Bam, kwartje gedaan!
De ervaring heeft me intussen geleerd niet meer naar anderen te kijken en vooral mijn eigen race te lopen. Bij kleinere ultra's kan je cruciale fouten nog wel weg werken en kapot de finish halen. Hier niet, blaas je je op, dan is het over, dus doseren vanaf de eerste meter is voor mij de boodschap. Ik vind het trouwens ook niet plezant om ingehaald te worden, dus start liever wat achteraan. Hier loopt dus ons plan om samen te lopen al direct verkeerd. Ik stond bij mijn gezinnetje en Oli een beetje verder. Start wordt gegeven, direct een kloof van 200m die ik niet in sprint wil overbruggen en we zullen elkaar voor een tijdje niet meer terug zien. In het begin worden er nooit vaste groepjes gemaakt (buiten dan het onafscheidelijk duo Pascal en Theo) en ik loop even met Rinus, Pascal, Theo en ook een heel stukje met het nederlandse legioen Maarten, Chris, Francois. Iedereen voelt zich kiplekker en de kilometertjes tikken vlotjes weg. Rond km 20 kom ik Oli terug tegen die dan al wat problemen heeft met zijn suikerwaarden. Oli is diabeet type 1 (weliswaar heel ervaren met dit soort ondernemingen) en moet dus nog veel meer dan een ander rekening houden met allerlei factoren. We besluiten samen voort te hobbelen. Gaat goed voor een tijdje, maar het gaat wat moeizamer bij Oli en het heeft totaal geen zin om zo vroeg in de race je stuk te lopen op een ander zijn tempo. We worden bijgehaald door Chris Van Beem en Jozef De Cock, en Oli zegt dat ik bij die mannen moet aanpikken. Ik laat hem niet graag achter, maar we weten dat dat het beste is op dat moment. Je vindt altijd wel nieuwe looppartners. Chris spelen we even later kwijt na een sanitaire stop en zo leer ik dus Jozef kennen. Een fantastische papa van 2 schattige dochtertjes die ook niet aan zijn proefstuk toe is op ultragebied (3x UTMB staat al mooi op je palmares niet?) Het enige wat hem wat zorgen baart is mss de voorbereiding. Hij had zich pas 3 weken op voorhand ingeschreven voor de Legends. Het klikte meteen, onze tempo's kwamen perfect overeen. We wisten beiden vanbinnen wel dat dit voor een tijdje ging zijn.
In La Roche (35k) kunnen we voor de eerste keer wat bijtanken en worden we vooruitgestuwd door Luc en Katia.
Tegen het volgend stuk La Roche-Hotton keek ik wat tegenop, maar het gaat stukken vlotter dan 2 weken geleden. We komen in een relatief grote groep terecht met oa Paula Ijzerman (winnares van editie 2016), Sarah Johnson, Alexandre Oristil en Robin Deroeck. Ik wist dat er hier een paar lange stukken bij waren waar er eigenlijk geen pad te bekennen was. Maar denk niet dat we meer dan een paar honderd meter verkeerd zijn gelopen. En als er dan eens iemand verkeerd liep, werd die snel terug gefloten. Het weer was goed, moraal zat goed en we bereiken vlotjes Hotton. Bam, kwartje gedaan!
Bij binnenkomst in CP1 zie ik al snel Legend Dirk Van Spitaels zitten die na 2 onfortuinlijke tuimelpartijen reeds de handdoek moet gooien. Dirk is echt doorwinterd op gebied van allerlei avontuurlijke ultra-wedstrijden. En als ik op iemand mijn geld moet zetten als certitude om te finishen dan is het Dirk wel. Maar de Legends spaart niemand. Een moment van onoplettendheid en het kan over zijn! Next year again Dirk!! Op de CP's loopt alles echt gesmeerd. Heel wat deelnemers van vorige editie, een ervaren medisch team, en nog een berg vrijwilligers die ons soigneren als koningen! Ikzelf had mijn zaakje ook goed geregeld. Een checklistje met dingen die ik zeker niet mocht vergeten - opladen horloge, batt Gps, droge sokken, insmeren van voeten en schuurplekken (ik bespaar je de locaties) met vaseline, suplementen innemen en vooral veel eten. Had alles ingeschat op een half uurtje wat al heel snel een uurtje werd. Batterijen waren nog opgeladen en het zou al vrij snel licht gaan worden. Volledig klaar voor etappe 2 :) :)
Etappe 2: Hotton-Oneux 54k
Naar deze keek ik enorm naar uit. 2x verkend, dus gps mocht bijna in de rugzak blijven. Niet te technisch, niet te drassig, wat pittige klimmetjes zoals de Mont des Pins, Rochers de Sy, de uitkijkpost over Hamoir. Ik wist exact wat er ging komen en dat in een zeer aangenaam loopweertje. Alles naar boven werd er doorgewandeld en vlak en omlaag lichtjes gedribbeld als het parcours het toeliet. De km's tikten vlotjes weg en de enige andere deelnemers waar we wat haasje over mee speelden waren Theo Leroy en Pascal Poulain. Voor de rest niet veel volk meer gezien. Luc en Kat zijn ons ook in deze etappe 2x een hart onder de riem komen steken en de achterban van Jozef stond ook regelmatig te supporteren. Enige gevaar van deze etappe was het lange vlakke stuk langs de Ourthe waar je snel kon lopen, maar je ook volledig kon opblazen. We waren nog relatief fris, maar hielden ons steevast aan het strijdplan. Hobbel hobbel hobbel - het is nog een pokke-eind tot de finish!! Op het eind van deze etappe kregen we nog stevig klimmetje van Comblain-au-Pont tot Oneux, maar zo vlak voor een CP mogen ze je werkelijk alles voorschotelen. Bam 117 gedaan, nog nen hoop te gaan!!
Ook hier weer ontvangen in een 5* hotel. Mieke, de vrouw van teammaat Benny, was hier vrijwilliger en heeft me extra in de watten gelegd. Echt alles wat we vroegen werd instant voor ons gedaan. Voetbaddeke, eten, drinken,..! Luc en Kat zorgden voor mijn spullen die moesten opgeladen worden. Het enige dat ik nog zelf moest doen was de vork naar mijn mond brengen! 2 bordjes puree met stoofvlees werden vrolijk naar binnen gewerkt! Mijn moraal was top, fysiek geen klachten, knie geeft nog geen klachten (heel bizar terwijl ik bij ELKE training er wel last van had!) - yep yep het zat nog goed met de Kennemans :) :) Iets minder liep het bij Jozef, die enorm veel last had van zijn schouder (verrekking, zenuw??) en even moest behandeld worden. Na de medische time-out konden we verder voor de kortste etappe en nog profiteren van de laatste uurtjes licht.
Etappe 2: Hotton-Oneux 54k
Naar deze keek ik enorm naar uit. 2x verkend, dus gps mocht bijna in de rugzak blijven. Niet te technisch, niet te drassig, wat pittige klimmetjes zoals de Mont des Pins, Rochers de Sy, de uitkijkpost over Hamoir. Ik wist exact wat er ging komen en dat in een zeer aangenaam loopweertje. Alles naar boven werd er doorgewandeld en vlak en omlaag lichtjes gedribbeld als het parcours het toeliet. De km's tikten vlotjes weg en de enige andere deelnemers waar we wat haasje over mee speelden waren Theo Leroy en Pascal Poulain. Voor de rest niet veel volk meer gezien. Luc en Kat zijn ons ook in deze etappe 2x een hart onder de riem komen steken en de achterban van Jozef stond ook regelmatig te supporteren. Enige gevaar van deze etappe was het lange vlakke stuk langs de Ourthe waar je snel kon lopen, maar je ook volledig kon opblazen. We waren nog relatief fris, maar hielden ons steevast aan het strijdplan. Hobbel hobbel hobbel - het is nog een pokke-eind tot de finish!! Op het eind van deze etappe kregen we nog stevig klimmetje van Comblain-au-Pont tot Oneux, maar zo vlak voor een CP mogen ze je werkelijk alles voorschotelen. Bam 117 gedaan, nog nen hoop te gaan!!
Ook hier weer ontvangen in een 5* hotel. Mieke, de vrouw van teammaat Benny, was hier vrijwilliger en heeft me extra in de watten gelegd. Echt alles wat we vroegen werd instant voor ons gedaan. Voetbaddeke, eten, drinken,..! Luc en Kat zorgden voor mijn spullen die moesten opgeladen worden. Het enige dat ik nog zelf moest doen was de vork naar mijn mond brengen! 2 bordjes puree met stoofvlees werden vrolijk naar binnen gewerkt! Mijn moraal was top, fysiek geen klachten, knie geeft nog geen klachten (heel bizar terwijl ik bij ELKE training er wel last van had!) - yep yep het zat nog goed met de Kennemans :) :) Iets minder liep het bij Jozef, die enorm veel last had van zijn schouder (verrekking, zenuw??) en even moest behandeld worden. Na de medische time-out konden we verder voor de kortste etappe en nog profiteren van de laatste uurtjes licht.
Etappe 3: Oneux-Desnié 33k
Dit is de kortste etappe van het parcours met als grootste struikelpunt de beklimming van de Ninglinspo. De organisatie had ons verwittigd dat er heel slecht weer op komst was - felle regen, windstoten tot 70 k/u met gevoelstemperaturen tot -5° - maar ik beslis toch nog te vertrekken in korte broek omdat het er zo nog niet naar uit zag. Heb het mij heel snel beklaagd - een plotse hevige wolkbreuk en zeiknat was ik. Nog niet zo een groot probleem aangezien Leen en de boys op mij aan het wachten waren in een pittatent 10k verder. We hobbelen verder in gure omstandigheden en ik beeld me in dat 'the change of weather' een glimlach tovert op de gezichten van de RD's! Wat was ik blij mijn vrouwtje en mijn jongens te zien in Aywaille. Heb goed gegeten daar, me helemaal kunnen drogen - regenbroek, regenvest en regenhandschoenen aan en klaar om de koude en nattigheid terug te trotseren. Spijtig voorval is dat Jozef hier de wedstrijd moet staken door steeds wederkerende pijn in zijn schouder. Ook jij zal deze nog finishen Jozef!!!
Dit is de kortste etappe van het parcours met als grootste struikelpunt de beklimming van de Ninglinspo. De organisatie had ons verwittigd dat er heel slecht weer op komst was - felle regen, windstoten tot 70 k/u met gevoelstemperaturen tot -5° - maar ik beslis toch nog te vertrekken in korte broek omdat het er zo nog niet naar uit zag. Heb het mij heel snel beklaagd - een plotse hevige wolkbreuk en zeiknat was ik. Nog niet zo een groot probleem aangezien Leen en de boys op mij aan het wachten waren in een pittatent 10k verder. We hobbelen verder in gure omstandigheden en ik beeld me in dat 'the change of weather' een glimlach tovert op de gezichten van de RD's! Wat was ik blij mijn vrouwtje en mijn jongens te zien in Aywaille. Heb goed gegeten daar, me helemaal kunnen drogen - regenbroek, regenvest en regenhandschoenen aan en klaar om de koude en nattigheid terug te trotseren. Spijtig voorval is dat Jozef hier de wedstrijd moet staken door steeds wederkerende pijn in zijn schouder. Ook jij zal deze nog finishen Jozef!!!
Vol goede moed vervolg ik mijn weg richting CP3. Het blijft koud en zeer winderig, maar de regen blijft toch wat uit waardoor ik gebruik kan maken van mijn mp3 spelerke en mijn bluetooth boxke. Op de beats van mijn favoriete muziek tikken de km's vrolijk weg tegen een stevig tempo. Wat me wel parten begint te spelen is de wil om te slapen.
Aan de voet van de Ninglinspo word ik nog getrakteerd op een paar bakjes koffie door Chloe en Dave. Die tussencheckpoints waren altijd een geweldige verrassing. De Ninglinspo is een zeer mooi zijriviertje van de Amblève waarvan je de pracht zeker eens overdag moet gaan aanschouwen.. Nu wou ik er gewoon zo snel mogelijk vanaf zijn en ik haast me naar de checkpoint.
Katia en Manuel van het Fatt team zijn daar om me te ondersteunen. Coach Luc was al eerder die avond geplooid en lag al te pitten in Sy!! :) :) Als ik een bord krijg aangereikt en begin te eten word ik plots bevangen door een bloeddrukval, word lijkbleek en dreig van mijn stekker te gaan. Medische ploeg weet uiteraard wat te doen - matraske op de grond, voetjes omhoog, hartslag wordt gecheckt (te laag), bloeddruk (te laag), bloedwaarden niet optimaal (te weinig zout). Na enkele minuten komt er terug wat kleur en na het binnenspelen van wat Tucskes mag ik op zolder gaan genieten van een 2 uur durende rust. Echt diep slapen zit er nooit in. Je hoort regelmatig lopers komen en gaan, maar als ze me uiteindelijk komen wekken heb ik toch het gevoel uitgerust te zijn. Heel bizar - als ze mij thuis na slechts 2 uur wakker maken, ben ik humeurig voor de rest van de dag :) Katia en Manu zijn er nog steeds om me bij te staan (TOPPERS!!) en na het eten van een paar pannekoeken ben ik klaar om te gaan. Maarten Schön staat ook klaar om te vertrekken en we besluiten snel om samen op avontuur te gaan. Maarten ken ik al even van de TDS 2015 en Beartrail en de laatste maanden hebben we toch vaak online contact gehad om ideeen en gedachten uit te wisselen! Maarten is vooral een heel ervaren, slimme loper die niets aan het toeval overlaat en alles uittest en verkent tot het uiteindelijk in de plooi valt. Een gouden regel van hem die ik altijd zal toepassen is dat je nooit impulsief opgeeft - als je tijdsmarge ruim is, ga je eerst slapen. Voel je je daarna nog altijd shit kan je altijd nog opgeven! Dus met Maarten erbij heb ik een excellente partner die nog eens een behoorlijk stukje kan navigeren ook!
Aan de voet van de Ninglinspo word ik nog getrakteerd op een paar bakjes koffie door Chloe en Dave. Die tussencheckpoints waren altijd een geweldige verrassing. De Ninglinspo is een zeer mooi zijriviertje van de Amblève waarvan je de pracht zeker eens overdag moet gaan aanschouwen.. Nu wou ik er gewoon zo snel mogelijk vanaf zijn en ik haast me naar de checkpoint.
Katia en Manuel van het Fatt team zijn daar om me te ondersteunen. Coach Luc was al eerder die avond geplooid en lag al te pitten in Sy!! :) :) Als ik een bord krijg aangereikt en begin te eten word ik plots bevangen door een bloeddrukval, word lijkbleek en dreig van mijn stekker te gaan. Medische ploeg weet uiteraard wat te doen - matraske op de grond, voetjes omhoog, hartslag wordt gecheckt (te laag), bloeddruk (te laag), bloedwaarden niet optimaal (te weinig zout). Na enkele minuten komt er terug wat kleur en na het binnenspelen van wat Tucskes mag ik op zolder gaan genieten van een 2 uur durende rust. Echt diep slapen zit er nooit in. Je hoort regelmatig lopers komen en gaan, maar als ze me uiteindelijk komen wekken heb ik toch het gevoel uitgerust te zijn. Heel bizar - als ze mij thuis na slechts 2 uur wakker maken, ben ik humeurig voor de rest van de dag :) Katia en Manu zijn er nog steeds om me bij te staan (TOPPERS!!) en na het eten van een paar pannekoeken ben ik klaar om te gaan. Maarten Schön staat ook klaar om te vertrekken en we besluiten snel om samen op avontuur te gaan. Maarten ken ik al even van de TDS 2015 en Beartrail en de laatste maanden hebben we toch vaak online contact gehad om ideeen en gedachten uit te wisselen! Maarten is vooral een heel ervaren, slimme loper die niets aan het toeval overlaat en alles uittest en verkent tot het uiteindelijk in de plooi valt. Een gouden regel van hem die ik altijd zal toepassen is dat je nooit impulsief opgeeft - als je tijdsmarge ruim is, ga je eerst slapen. Voel je je daarna nog altijd shit kan je altijd nog opgeven! Dus met Maarten erbij heb ik een excellente partner die nog eens een behoorlijk stukje kan navigeren ook!
Etappe 4: Desnié-Vielsalm 51k
Deze etappe zal gaan bepalen of we het gaan halen of niet. Het is veruit de etappe met de meeste hoogtemeters. Maar zowel bij Maarten als mezelf gaat het fysiek eigenlijk bijzonder goed. Niet dat we echt snelheid halen, maar we blijven constant doorbewegen zonder ons op te blazen. Voordeel van onze verkenningen zijn dat we weten waar er leuke schuilplaatsen zijn waar we comfortabel windvrij kunnen bijtanken. Zo komen we al vrij snel aan de voet van de Chefna, een ander zijriviertje van de Amblève, waar een klim van 7k moet bedwongen worden. Maarten moet zijn voet tapen en weet een bungalowke zijn. Dit is echt geweldig - zetels, dekens, oploskoffie, water, potten en pannen, en een vriendelijk briefje van de eigenaar dat alles bruikbaar is, maar uiteraard wel ter plaatse moet blijven. Leuk toch dat het toch nog kan in deze wereld!
Deze etappe zal gaan bepalen of we het gaan halen of niet. Het is veruit de etappe met de meeste hoogtemeters. Maar zowel bij Maarten als mezelf gaat het fysiek eigenlijk bijzonder goed. Niet dat we echt snelheid halen, maar we blijven constant doorbewegen zonder ons op te blazen. Voordeel van onze verkenningen zijn dat we weten waar er leuke schuilplaatsen zijn waar we comfortabel windvrij kunnen bijtanken. Zo komen we al vrij snel aan de voet van de Chefna, een ander zijriviertje van de Amblève, waar een klim van 7k moet bedwongen worden. Maarten moet zijn voet tapen en weet een bungalowke zijn. Dit is echt geweldig - zetels, dekens, oploskoffie, water, potten en pannen, en een vriendelijk briefje van de eigenaar dat alles bruikbaar is, maar uiteraard wel ter plaatse moet blijven. Leuk toch dat het toch nog kan in deze wereld!
We vervolgen onze weg door de slingerende Chefna vallei en boven worden we alweer verwelkomd door Dave Peppelaar en Chloe Vincent voor opnieuw een cafeinebommetje. Het begint licht te worden, krijg een boost van energie en al lullend over vanalles en nog wat tikken de km's rustig weg. The Revenant komt nog vaak ter sprake en we waren nog steeds niet aangevallen door een beer! Had stiekem al het gedacht van als ik Coo zonder problemen kan halen dan kan ik mss wel eens all the way gaan.
Maarten heeft zijn eerste 150k op Speedcrossen gelopen en ik op mijn Inov8 X-claws. Op Cp3 werd toch al een lichte vorm van trenchfeet vastgesteld, dus zijn we beiden overgeschakeld op onze waterdichte alternatieven. Maarten op leren Meindls en ik op mijn Altra Lone Peak Neoshell Mid. Hier kan wel eens de sleutel gelegen hebben tussen finishen of niet. We beseffen het ten volle als we het moerassig veengedeelte doen tss die 2 prikkeldraden richting Stoumont (Extratrail) We komen er met droge voeten door.
Maarten heeft zijn eerste 150k op Speedcrossen gelopen en ik op mijn Inov8 X-claws. Op Cp3 werd toch al een lichte vorm van trenchfeet vastgesteld, dus zijn we beiden overgeschakeld op onze waterdichte alternatieven. Maarten op leren Meindls en ik op mijn Altra Lone Peak Neoshell Mid. Hier kan wel eens de sleutel gelegen hebben tussen finishen of niet. We beseffen het ten volle als we het moerassig veengedeelte doen tss die 2 prikkeldraden richting Stoumont (Extratrail) We komen er met droge voeten door.
Freewheeled hobbelen we verder richting Coo. Het gaat eigenlijk vanzelf. Had nooit kunnen denken dat ik na 175k nog zo vlot zou kunnen bewegen. Vlak voor Coo komen we op Cp3.1 - een tentje opgezet door Jeroen Van Der Graaf. Windvrij een soepke wegwerken onder een stralend zonneke (niet lang hoor! - anders denken jullie echt dat het een zomereditie was!) Hier was ook een wandeltocht bezig en Jeroen moet telkens tegen de wandelaars zeggen dat het geen checkpoint voor hen is. Als we Jeroen bedanken en verder richting Coo lopen maken we uiteraard alle wandelaars wijs dat hun checkpoint ginds aan het tentje is! Sorry Jeroen :) :) :) Maarten merkt dat zijn pole geknakt is. No problem voor MacGyver, stokske zoeken in het bos, afmeten, afsnijden en terug en route. Echt op alles voorzien die Maarten! In de afzonk naar Coo worden we nog voorbij gesneld door Joel Laguna Belver, een ijzersterke spanjaard die hier toch ook wel fantastisch presteert outside his comfortzone. In Coo wacht een weeral een break bij Luc (die intussen wakker is geraakt), Katia en Manuel. Supporters moet je ook altijd even de tijd geven als je ziet wat die mensen allemaal voor ons doen. Luc heeft ruim 700k afgelegd met de wagen!!!
Tijdens de beklimming langs de kabelbaan in Coo worden we bijgehaald door west-vlaming Martino Corneillie. Maarten en Martino kenden mekaar al van de LEO180. Buiten wat lastige blaren voelt Martino zich ook nog kiplekker en is vastberaden zijn DNF van vorig jaar te revancheren. De klik is er meteen en de 3 musketiers zijn gevormd - 3 dialecten, 3 persoonlijkheden, 1 DOEL - MORMONT!!! Het maakt het allemaal toch een stuk draaglijker dat je je leed kan delen.
Een km of 5 voor het checkpoint krijg ik last van mijn eerste hallucinatie: ik heb het idee dat de La Chouffe kabouter foto's van ons staat te nemen. Het blijkt Buzz Johnson te zijn - een kleine vrolijke Amerikaan met deftige baard, die daar zijn Legende Sarah Johnson aan het opwachten was! U begrijpt de verwarring! Sorry Buzz, Bad joke!!
Vlak voor Cp4 in Vielsalm worden we hartelijk onthaald door oa Hans Coolen die met zijn welverdiend stukje eremetaal van Legends 2016 wat uitdagend voor ons komt lopen om ons te motiveren! Works like a charm! Maartens maatje en Legend Marek Vis was coordinator van Cp4 en had een persoonlijke manier om Maarten in de watten te leggen :)
Een km of 5 voor het checkpoint krijg ik last van mijn eerste hallucinatie: ik heb het idee dat de La Chouffe kabouter foto's van ons staat te nemen. Het blijkt Buzz Johnson te zijn - een kleine vrolijke Amerikaan met deftige baard, die daar zijn Legende Sarah Johnson aan het opwachten was! U begrijpt de verwarring! Sorry Buzz, Bad joke!!
Vlak voor Cp4 in Vielsalm worden we hartelijk onthaald door oa Hans Coolen die met zijn welverdiend stukje eremetaal van Legends 2016 wat uitdagend voor ons komt lopen om ons te motiveren! Works like a charm! Maartens maatje en Legend Marek Vis was coordinator van Cp4 en had een persoonlijke manier om Maarten in de watten te leggen :)
Leen en de boys waren ook hier en ik voelde me fantastisch. Zalig goed gegeten (pasta met van die grote frikadellebollen), lekker sfeertje, Rik en Bob uiteraard superdruk tss de vermoeide lopers. We wisten dat we het gingen halen zonder ongelukken. We wisten ook dat het nog minstens 10 uur zou duren. Mareks team had 1 groot doel: geen DNF's op Cp4 - runners oplappen en buitenstampen - en ze hebben woord gehouden! Na een uur kwart waren we zondagmiddag 16:00 klaar for the final stretch!!
Final etappe: Vielsalm-Mormont 48k
Het laatste stuk, nog 1 trailke, zal wel lukken zeker! En aanvankelijk lukt het zelfs heeeel goed. Geen zwaar terrein die eerste 15k, glooiend op en neer. Onder impuls van Maarten gingen we zelfs verschillende stukken hardlopen tegen toch een 10k/u ongeveer. Zo zouden we er snel zijn! We komen voor de laatste keer Luc en Katia tegen die een extra motivatie voor me bijhadden. Onzen Benny Keuppens was al gefinisht (zotten beer!!) en had zijn medaille meegegeven en het heeft geholpen ook!! Zwaar stukske metaal zeg!!
Het laatste stuk, nog 1 trailke, zal wel lukken zeker! En aanvankelijk lukt het zelfs heeeel goed. Geen zwaar terrein die eerste 15k, glooiend op en neer. Onder impuls van Maarten gingen we zelfs verschillende stukken hardlopen tegen toch een 10k/u ongeveer. Zo zouden we er snel zijn! We komen voor de laatste keer Luc en Katia tegen die een extra motivatie voor me bijhadden. Onzen Benny Keuppens was al gefinisht (zotten beer!!) en had zijn medaille meegegeven en het heeft geholpen ook!! Zwaar stukske metaal zeg!!
Van de moment het terug nacht werd, is mijn kaarske heel stillekes mee uitgegaan. Je bent wakker van vrijdagochtend en hebt op 60 uur een 2 uur gerust en al 220k afgelegd! Die vermoeidheid kan je niet meer wegsteken (zeker niet als het donker is!) Bijkomend minpunt is dat ik niet wist wat er nog moest komen (buiten de laatste 10). Ik ging het indelen in stukjes - de skipiste Baraque Fraiture, de reuzekabouter in Achouffe, finish in Mormont!
De top van de Baraque Fraiture bereiken we gezien onze toestand nog redelijk vlot. Hier was de laatste checkpoint in de vorm van een verwarmd tentje met soep, cola en koffie! Martino's crew, Juan en Patricia, waren er ook weer om ons vooruit te stuwen. Toch besloten ni te lang te blijven hangen en na de zoveelste koffie zetten we ons terug in beweging. Moeizaam deze keer!
Wat we in de volgende 30 voorgeschoteld krijgen is eigenlijk te gek voor woorden: dichte struiken - geen pad, gewoon dichte struiken - eindeloos lange stroken moeras waar je enkeldiep in gaat (moet ik dus vermijden met mijn waterdichte schoenen!) en moet springen van strohalm naar strohalm - omgekapte sparrenbossen waar geen doorkomen aan is! Als je nog fris bent - fysiek en mentaal - is het al gene kado! Nu had ik het echt gehad, ik was er helemaal klaar mee! We sloten ons af in onze bubble en bleven stompen, stompen, stompen! Vlak voor Achouffe worden we nog getrakteerd op een brugje (foto zegt genoeg!!)
De top van de Baraque Fraiture bereiken we gezien onze toestand nog redelijk vlot. Hier was de laatste checkpoint in de vorm van een verwarmd tentje met soep, cola en koffie! Martino's crew, Juan en Patricia, waren er ook weer om ons vooruit te stuwen. Toch besloten ni te lang te blijven hangen en na de zoveelste koffie zetten we ons terug in beweging. Moeizaam deze keer!
Wat we in de volgende 30 voorgeschoteld krijgen is eigenlijk te gek voor woorden: dichte struiken - geen pad, gewoon dichte struiken - eindeloos lange stroken moeras waar je enkeldiep in gaat (moet ik dus vermijden met mijn waterdichte schoenen!) en moet springen van strohalm naar strohalm - omgekapte sparrenbossen waar geen doorkomen aan is! Als je nog fris bent - fysiek en mentaal - is het al gene kado! Nu had ik het echt gehad, ik was er helemaal klaar mee! We sloten ons af in onze bubble en bleven stompen, stompen, stompen! Vlak voor Achouffe worden we nog getrakteerd op een brugje (foto zegt genoeg!!)
Mijn veer is gebroken! Ik weet 1000% zeker dat ik ga finishen, maar mijn hoofd wil niet meer mee. Telkens we ons even zetten val ik bijna in slaap. Ben zelfs bijna in slaap gevallen leunend op mijn stokken.
Hoe vlot de km's de eerste 220 wegtikten, des te trager ging het nu. Tijds- en afstandsbesef was volledig weg. Heb me ook op voorhand afgevraagd of ik zou hallucineren, maar dat heb ik niet echt ervaren. Je ziet wel vormen in bosjes, rotsen en schaduws, maar hallucineren kan je dat niet echt noemen!
Na lang zwoegen komen we terug aan de start, maar van euforie was nog steeds geen sprake! Nog 10k, nog een kleine 3 uurtjes Kennemans. Ik had dit stuk 2 weken geleden gedaan en neem de lead. Na nog een drassig rotstuk langs het riviertje omhoog komen we op verharde wegen richting Wibrin en daar komt eindelijk het besef dat het bijna gedaan is! Almost Legends! Onze gedachten gaan ook vooral uit naar de future legends die nog achter ons zitten en (al dan niet alleen!) nog een lange rotte nacht tegemoet gaan!
Laatste km valt alles van me af, worden we nog even verblind door de werflamp van mediaman Joost (geen erg hoor Joost!!) en worden onder luid applaus in Mormont ontvangen als helden!! Ruim 56 uur hebben we erover gedaan!
Stef en Tim hangen onze medaille rond de nek en we mogen ons toevoegen tot het voorlopig selecte groepje Legends!
Hoe vlot de km's de eerste 220 wegtikten, des te trager ging het nu. Tijds- en afstandsbesef was volledig weg. Heb me ook op voorhand afgevraagd of ik zou hallucineren, maar dat heb ik niet echt ervaren. Je ziet wel vormen in bosjes, rotsen en schaduws, maar hallucineren kan je dat niet echt noemen!
Na lang zwoegen komen we terug aan de start, maar van euforie was nog steeds geen sprake! Nog 10k, nog een kleine 3 uurtjes Kennemans. Ik had dit stuk 2 weken geleden gedaan en neem de lead. Na nog een drassig rotstuk langs het riviertje omhoog komen we op verharde wegen richting Wibrin en daar komt eindelijk het besef dat het bijna gedaan is! Almost Legends! Onze gedachten gaan ook vooral uit naar de future legends die nog achter ons zitten en (al dan niet alleen!) nog een lange rotte nacht tegemoet gaan!
Laatste km valt alles van me af, worden we nog even verblind door de werflamp van mediaman Joost (geen erg hoor Joost!!) en worden onder luid applaus in Mormont ontvangen als helden!! Ruim 56 uur hebben we erover gedaan!
Stef en Tim hangen onze medaille rond de nek en we mogen ons toevoegen tot het voorlopig selecte groepje Legends!
Tot slot
- Jozef, Maarten en Martino - enorm bedankt om zo lange stukken samen te lopen, mekaar te motiveren, er door te trekken, afwisselend te navigeren!! Echt topkeirels! I'll run with you guys any time!!
- Heel speciale dank aan mijn gezinnetje, die nu nog meer dan ooit, mij hebben moeten missen tijdens de laatste maanden van voorbereidingen! Time to return the favor ;) Love you guys!!
- Stef en Tim - wees trots op jullie kindje! Het wordt zo enorm geapprecieerd wat jullie op korte tijd gepresteerd hebben op ultragebied. Ik leef nog steeds op een wolk door de Legends!
- Dank aan alle vrijwilligers die dit evenement mee mogelijk maken en ons lopers behandelen als helden! Medical Team, Safety teams, keuken team, transport dropbags, media team - vanuit de grond van mijn hart dikke dikke dikke mercie!!
- Luc, Katia, Manuel en alle andere Fun Adventure teamleden - bedankt voor jullie support! Zal binnenkort de rollen eens omkeren :)
- En bedankt aan alle andere supporters die Facebook hebben doen ontploffen met steunbetuigingen en loftrompetten!!
- Laatste 30k heb ik vaak gezegd dat ik het gehad had met de Legends, een kleine week later wil ik me al terug inschrijven! De Legends impact is compleet crazy!!
Nog enkele stats
- Winnaar Heren: Teun Geurts 44:13u!!! Super sympathieke, bescheiden Nederlander die trouwens alles op kaart en kompas heeft gedaan!!
- Winnaars Dames: Willemijn Jongens en Sarah Johnson 59:13u!! Queens of the Legends
- 58 starters, 6 vrouwen, 29 DNF
- Iets van een 20000 sessies op de livetracking site
Media
Filmpje van Maarten Schön
- Jozef, Maarten en Martino - enorm bedankt om zo lange stukken samen te lopen, mekaar te motiveren, er door te trekken, afwisselend te navigeren!! Echt topkeirels! I'll run with you guys any time!!
- Heel speciale dank aan mijn gezinnetje, die nu nog meer dan ooit, mij hebben moeten missen tijdens de laatste maanden van voorbereidingen! Time to return the favor ;) Love you guys!!
- Stef en Tim - wees trots op jullie kindje! Het wordt zo enorm geapprecieerd wat jullie op korte tijd gepresteerd hebben op ultragebied. Ik leef nog steeds op een wolk door de Legends!
- Dank aan alle vrijwilligers die dit evenement mee mogelijk maken en ons lopers behandelen als helden! Medical Team, Safety teams, keuken team, transport dropbags, media team - vanuit de grond van mijn hart dikke dikke dikke mercie!!
- Luc, Katia, Manuel en alle andere Fun Adventure teamleden - bedankt voor jullie support! Zal binnenkort de rollen eens omkeren :)
- En bedankt aan alle andere supporters die Facebook hebben doen ontploffen met steunbetuigingen en loftrompetten!!
- Laatste 30k heb ik vaak gezegd dat ik het gehad had met de Legends, een kleine week later wil ik me al terug inschrijven! De Legends impact is compleet crazy!!
Nog enkele stats
- Winnaar Heren: Teun Geurts 44:13u!!! Super sympathieke, bescheiden Nederlander die trouwens alles op kaart en kompas heeft gedaan!!
- Winnaars Dames: Willemijn Jongens en Sarah Johnson 59:13u!! Queens of the Legends
- 58 starters, 6 vrouwen, 29 DNF
- Iets van een 20000 sessies op de livetracking site
Media
Filmpje van Maarten Schön
Verloop van de race door Joost en Astrid